Groszek wiosenny (Lathyrus vernus) należy do rodziny bobowatych (Fabaceae), zwanej inaczej motylkowatymi. W naszym kraju tę rodzinę reprezentują rośliny zielne oraz krzewy. Pomimo, że można także u nas spotkać robinię akacjową (Robinia pseudoacacia), czy glediczję trójcierniową (Gleditsia triacanthos) – żaden z drzewiastych gatunków nie należy do naszej naturalnej flory. Zostały one niegdyś sprowadzone z Ameryki Północnej do Europy jako drzewa ozdobne.

Podobnie jak u miodunki ćmej, wraz z upływem czasu, kwiaty groszku wiosennego zmieniają kolor – młode mają fioletową barwę, natomiast starsze stają się niebieskawe. Przyciągają one trzmiele, które jako jedyne je zapylają. Po przekwitnięciu, pojawiają się owoce – sterczące, płaskie strąki. Kiedy nasiona są już dojrzałe, łupiny strąków skręcają się, wyrzucając je w ten sposób. Dzięki temu mechanizmowi, nasiona nie opadają tuż pod rośliną, a rozsiewają się obok. Łacińska nazwa rodzajowa groszku (Lathyrus) pochodzi od greckiego słowa thurios, co znaczy dziki, podniecający i nawiązuje do innych roślin należących do tego samego rodzaju, które były stosowane jako afrodyzjaki. Nazwa rodzajowa (vernus) oznacza wiosenny od łacińskiego określenia wiosny (ver).

Czy wiesz, że…
dzięki swoim, urokliwym kwiatom, groszek wiosenny jest chętnie uprawiany w ogrodach, choć większą popularnością cieszy się należący do tego samego rodzaju groszek pachnący (Lathyrus odoratus).

Rodzina bobowatych posiada dla ludzi wyjątkowo duże znaczenie użytkowe. Rośliny strączkowe stanowią świetne źródło białka (groch, fasola), rośliny pastewne uprawia się na pasze (koniczyna, lucerna), rośliny przeznaczane są na nawozy zielone w celu wzbogacenia gleby (łubin, peluszka). Drewno robinii akacjowej należy do wyjątkowo twardych i stanowi świetny element konstrukcyjny, a także wykonuje się z niego m.in. piękną okleinę. Dla odmiany soja jest rośliną oleistą, a złotokap, czy karagana roślinami ozdobnymi.