Strata ogromna i niepowetowana. Dla Rodziny, Przyjaciół, kultury i natury. Różne grupy malarzy, grafików, fotografików, rzeźbiarzy, przyrodników i podróżników, pisarzy i poetów, mogłyby i pewnie na swój sposób będą wspominać tego niezwykłego Człowieka.

Chciałbym chociaż w krótkim tekście, może nieporadnie, ale przynajmniej zasygnalizować wkład, jaki Pan Andrzej Strumiłło włożył w rozwój szeroko pojętej kultury leśnej. Z naszej perspektywy na pierwszy plan wysuwają się Jego opracowania projektów graficznych wielu albumów, o tematyce leśnej, bądź z przyrodą związanych. Napisał wiele ważnych tekstów poświęconych „przyrodzie ojczystej”. Mnóstwo Jego wierszy wiąże się z przyrodą. Dla mnie osobiście unikalne są dwa eseje, będące wstępami do monochromatycznych albumów „LAS” i „DRZEWO”.

„…Wiele dni i nocy spędziłem w lesie siedząc na drzewie. Tysiące kilometrów przeszedłem po naszych puszczach (…) Kłaniałem się dębom, obejmowałem brzozy, gładziłem sosny. Wiele drzew powaliłem, ale jeszcze więcej cieszy się słońcem dzięki mnie.”

Bogata jest część Jego twórczości graficznej, opartej na wizerunkach rodzimych roślin i zwierząt. Część z nich tworzy oryginale zestawy kolekcjonerskie, inne są prawdziwą ozdobą wielu ścian. Wspierał nas leśników w wielu działaniach kulturalnych i patriotycznych. Przykładem jest chociażby Jego bezinteresowna opieka artystyczna nad budową pomnika „Inki” w Puszczy Białowieskiej.

Warty podkreślenia jest sposób toczenia sporów o sprawy leśne. Miał w tej materii bardzo dobre rozeznanie i wiele konkretnych pomysłów na rozwiązywanie problemów. Obok spokojnych dyskusji mieliśmy więc i gorące, męskie spory. Jednak w każdym przypadku rozmowy toczyły się w duchu wzajemnego poszanowania, a przede wszystkim oparte były na prawdzie i próbie zrozumienia.

Z mojej perspektywy Andrzej Strumiłło to prawdziwy tytan pracy. Kiedyś podczas projektowania albumu zaczęliśmy pracę w Maćkowej Rudzie wcześnie rano, a niepostrzeżenie zrobił się wieczór. Przed północą został etap prac, które mogłem zrobić sam, więc Profesor poszedł chwilę się przespać. Jednak wrócił po krótkim czasie uśmiechnięty, z dwiema wybornymi herbatami, zaparzonymi we wschodnim stylu, podkreślając znaczenie i przyjemność wspólnej pracy. Skończyliśmy po czwartej nad ranem, z satysfakcją, że unikalna publikacja poświęcona rezerwatom przyrody nabrała kształtów.

Czerpał natchnienie z ludzkich losów, mądrości Biblii i bogatego świata przyrody. Z Jego ogromną wyobraźnią, wyjątkową życzliwością i niesamowitą energią życiową, zrobilibyśmy razem jeszcze dużo dobrego. Jego życie i twórczość obfitowały w symbolikę. Fakt, że „upuścił z rąk wiosło w czeluści” akurat w czasie Wielkiego Tygodnia, z pewnością również jest symboliczny.

Wyrażając wielką wdzięczność za wszelkie dobro wyświadczone przyrodzie, lasom i leśnikom, zacnemu Artyście i drogiemu Przyjacielowi, chcę przywołać trzy Jego wiersze:

Czterowiersz listopadowy

Metafora bywa ratunkiem

Jeżeli liściem nazwiemy siebie

Winę za śmierć naszą drzewo poniesie

I wiatr jesienny

A co po nas zostanie

Słowo

Wyobraźnią i wolą naszą zrodzone

Cisza pochłonie

Gest ręki

Czas spopieli

Rytm serca przejmą miliony

Łez kroplę oceany

Dłonie

W pierwszej ciemność

W drugiej jasność

A obie moje

Lewa krwawi

Prawa potem się szczyci

Złożone modlitwie służą

A uniesione chwale

Odejdą na piersi skrzyżowane

Jeden z ostatnich rękopisów profesora Strumiłły. Dedykacja na jego autorskim albumie napisana kilka dni przed śmiercią.