Dzięki charakterystycznemu czarno – żółtemu ubarwieniu osy są najbardziej rozpoznawalnymi błonkówkami z rodziny osowatych (Vespidae).

Jedną z przedstawicielek tej rodziny są klecanki. To społeczna osa z podrodziny Polistinae, budująca charakterystyczne, otwarte gniazda - tak jakby sklecone.

Półotwarte gniazdo, złożone jest z jednego plastra i nie ma ściany zewnętrznej ochraniającej komórki z jajami i larwami. Różni się tym od gniazd innych os i szerszeni. Gniazdo wykonane jest z masy papierowej i rozbudowywane przez cały sezon.

Otwarte gniazdo wiąże się z tym, iż regulacja temperatury, jest w nim znacznie utrudniona. Klecanki mają jednak na to skuteczne rozwiązanie, a jest nim umiejętność regulacji temperatury w swoim gnieździe. Gdy jest zbyt gorąco, chłodzą je, przynosząc krople wody. Z kolei gdy trzeba je rozgrzać, wprawiają w ruch mięśnie, co powoduje uwalnianie energii cieplnej.

W gnieździe znajduje się zaledwie kilkanaście os. Każda klecanka wykluwa się jako potencjalna królowa, wkrótce jednak jedna z nich zaczyna dominować. Swoją pozycję musi sobie wywalczyć.

Zimę przetrzymują tylko zapłodnione samice. Reszta nie jest w stanie przeżyć, kiedy temperatura spada poniżej zera.

Zdobywaniem pokarmu zajmują się początkowo wszystkie samice, później również robotnice. Ofiary, którymi są drobne owady  i pająki, przeżuwają i tak przygotowanym pokarmem karmią larwy i dominującą samicę. Dorosłe owady nie gardzą również słodkim nektarem i pyłkiem kwiatów.

Klecanki nie są zbyt agresywne, przez co łatwo można je obserwować. Mogą jednak boleśnie użądlić w obronie swojego gniazda. Ich użądlenie jest boleśniejsze od użądlenia os właściwych.

Dlatego obserwujmy, ale bądźmy ostrożni i nie prowokujmy niepotrzebnie owadów.