Również 20. marca dzieci przeżywały bezpośredni kontakt z otaczającym nas światem przyrody, ze szczególnym nastawieniem na świat ptasi.

Nasze spotkanie rozpoczęliśmy od obejrzenia filmu przyrodniczego poświęconego skrzydlatym przyjaciołom i ich życiu, ze szczególnym uwzględnieniem tych, które  nazywane są  powszechnie „dziuplakami". Oprócz interesującego opisu lektora, w wyświetlanym filmie wybrzmiewały głosy ptaków, co wywołało u dzieci wielki emocje.

Ponieważ w terenie niekoniecznie uda się zobaczyć ptaki nas interesujące, zostały one zaprezentowane w specjalnie do tego celu przygotowanej prezentacji multimedialnej, co wywołało dyskusję dotyczącą dziupli, a więc: jak powstaje, jak długo ptak ją wykuwa i co potem w niej się dzieje.

Przekazaliśmy także wiedzę, że charakterystyczne wiosną bębnienie dzięciołów jest czymś, co zastępuje śpiew u innych ptaków, a więc ich pieśnią godową, jako że samce tych ptaków poprzez bębnienie wskazują terytorium z miejscem na dziuplę lub z dziuplą już w przygotowaniu - a czasem wręcz gotową. Dla samiczek to najlepsza zachęta do zawarcia bliższej znajomości i partnerstwa. Na podstawie bębnienia, samiczki dzięciołów wiedzą, gdzie szukać partnera.

Każdy z gatunków dzięciołów ma charakterystyczną dla siebie „perkusję".

Po takim wstępie, zaopatrzeni w lornetki i przewodniki do rozpoznawania ptaków, wyruszyliśmy w teren, gdzie zwracaliśmy również uwagę na oznaki wiosny.

Dzieci podziwiały niebieskie przylaszczki, ale uwagę zwracały też pierwsze ptasie śpiewy – ptaki witały wiosnę najradośniejszymi trelami. Słychać było również klangor żurawi oraz gęganie gęsi lecących dziś, przy słonecznej pogodzie, bardzo wysoko.

Udało nam się nawet zaobserwować dwa gatunki dzięciołów - dużego oraz zielonego. Każdy z nich ma zupełnie inne wymagania ekologiczne.

Ten dzień był też wyjątkowy pod innym względem, ponieważ na całym świecie można było podziwiać zaćmienie Słońca (u nas częściowe). My też obserwowaliśmy to zjawisko z wielki zainteresowaniem, większość po raz pierwszy. Trzeba jednak uzbroić się w cierpliwość, bo następna taka okazja zdarzy się dopiero za 11 lat. Zatem dzisiejsi nasi goście – uczniowie, będą wówczas prawie dorosłymi ludźmi i może przypomną sobie, kiedy pierwszy raz zetknęli się z zaćmieniem słońca. Pamiętaliśmy oczywiście o ochronie oczu przed rażącymi promieniami naszej gwiazdy.

Kończąc naszą wyprawę w świat dziuplaków, dzieci stwierdziły, że  podsumowaniem wycieczki będzie maksyma zaczerpnięta z książki "Cudowna podróż":
Niemal każdy chciałby wraz z ptakami przemierzać podniebne szlaki i być jak one, wolne i widzące wiele.