Ta niepozorna, żółto kwitnąca roślina, jedna z pierwszych zwiastunek wiosny jest cennym surowcem zielarskim. Choć do niedawna zioła straciły na swojej popularności, to dzisiaj znowu powracają do łask i coraz częściej stają się niezbędnym elementem naszej domowej apteczki. Poniżej przedstawiamy krótkie informacje na temat Podbiału.

Podbiał pospolity (Tussilago farfara ), fot. arch.Nadleśnictwa Dojlidy

Inne nazwy: boże liczko, kopytnik, końskie kopyto, ośla stopa, białkach, kniat, kaczyniec, grzybień, biało-drzew. Liście podbiału nieco przypominają kształtem końskie kopyto, stąd ich nazwa.

Wygląd: bylina z rodziny astrowatych, dorastający do 30 cm, pędy kwiatostanowe bezlistne pokryte łuskami, liście odziomkowe długoogonkowe okrągławo-sercowate, kwiaty koloru żółtego.

Podbiał należy do najstarszych środków przeciwkaszlowych. Znali go już uczniowie Hipokratesa i określali nazwą be chinon (greckie bex  kaszel). Inni starożytni lekarze zalecali palenie liści podbiału przeciw kaszlowi i astmie. Również w średniowieczu uznawano właściwości lecznicze podbiału w schorzeniach dróg oddechowych.

W Polsce, w dawnych czasach, chorych na astmę okadzano dymem z podbiału, a na opuchlizny przykładano jego świeże, roztarte z miodem liście. Uważano też, że herbata z liści flegmę rozrzedza.
Obecnie surowcem zielarskim są młode, ale już dobrze rozwinięte liście podbiału. Wczesną wiosną zbiera się także rozkwitające koszyczki kwiatowe. Używa się ich przede wszystkim jako środka przeciwzapalnego i rozluźniającego flegmę, zwłaszcza przy kaszlu, chrypkach, zapaleniu oskrzeli, astmie oskrzelowej i w początkowych stadiach gruźlicy. Herbata z podbiału tak z liści, jak i z kwiatów jest szczególnie pomocna przy schorzeniach płuc i zaflegmieniu dróg oddechowych. Napar zmieszany z miodem jest stosowany zewnętrznie przy zaognionych ranach i wysypkach. Liście tej rośliny stosowano także jako zdrowotny okład przy wrzodach stóp.

Termin zbioru: wiosna.
Występowanie: na otwartych terenach, wzdłuż dróg leśnych, przy zrębach.